Polonaise
Ik zag Cecilia komen
op een zomernacht
twee oren om te horen
twee ogen om te zien
twee handen om te grijpen
twee oren om te horen
twee ogen om te zien
twee handen om te grijpen
en verre vingers tie
Ik zag Cecilia komen
Ik zag Cecilia komen
op een zomernacht
aan haar rechterhand is Hansje
aan haar linkerhand is Grietje
Hansje heeft een rozekransje
Grietje een vergeet-mij-nietje
de menseëter heeft ze niet gegeten
ik heb ze niet vergeten
ei ei ik en gij
de ezel speelt schalmei
de ezel speelt schalmei
voor Hansje en voor Grietje
Hansje met zijn rozekransje
Grietje met haar vergeet-mij-nietje
zijn langs de sterren gegaan
Venus is van koper
de andere zijn goedkoper
de andere zijn van blik
en van safraan
is Janneke-maan
Twee oren om te horen
twee ogen om te zien
Twee handen in het lege
en verre vingers tien
Dit gedicht van Paul van Ostayen heeft iets liefelijks en mysterieus. Er is hoegenaamd geen inhoud, maar veel beeld. Ik heb naar een plaatje op internet gezocht maar ik kon er geen vinden. Cecilia is voor mij een jonge vrouw in een rood zomerjurkje, zo’n beetje als de kleur van papaver maar dan iets donkerder. De sterren, de planeten en de maan staan overmatig groot aan de nachtelijke hemel. Het is donker, maar het licht schijnt op de jonge vrouw met de kinderen die door het bos loopt.
Het beeld brengt me tot rust, maar meer kan ik er niet van zeggen.
Lieve Jack,
Ja, wat een mooi en beeldend gedicht. Feeëriek ook, zoals Hans en Grietje natuurlijk ook zijn, maar daar is de wolf te prominent aanwezig.
Past ook mooi bij de herfst, wandelend door een donker bos, wat plukken…
Dank en liefs, Dineke